Zoals de meeste landen, heeft ook Cambodia een roerige en pijnlijke geschiedenis. In Cambodia is deze geschiedenis zeer recent en nog steeds voelbaar aanwezig, ondanks dat het verboden woord nauwelijks wordt genoemd omdat het voor vele te pijnlijk is. De Khmer Rouge.
Tijdens de Vietnam oorlog zijn er ‘enkele’ Amerikaanse bommen in neutraal Cambodia terecht gekomen. De bevolking, gevoed door angst voor de Verenigde Staten, had meer vertrouwen in de Khmer Rouge (Khmer is immers de naam van het volk). Toen deze aan de macht kwam heeft ze radicale beslissingen genomen. Iedereen moest een zwart tenue dragen, sieraden waren verboden en iedereen moest op het land werken, ook de kinderen. Door de lange uren, de felle zon, het weinige eten en drinken overleden sommigen tijdens het werken op de akkers. Anderen, met name monniken, leerkrachten, artsen, ambtenaren, militairen, en intellectuelen werden naar de gevangenis gebracht, gemarteld en vervolgens naar een van de vele killing fields gebracht. Waar ze werden doodgeslagen, omdat kogels bespaard moesten blijven.
“Stel je voor dat er één op de vier mensen die jij kent wordt vermoord.” zegt de stem van mijn audio tour als ik over een van deze Killing Fields loop. Dat zijn vijf kinderen uit mijn klas, drie van mijn collega’s, sowieso 1 persoon uit mijn directe familie en 50 van mijn Facebook vrienden… De tranen schieten in mijn ogen als ik voor de boom sta waar ze baby’s tegen dood hebben geslagen. Soms voor de ogen van hun moeders, die daarna in het massagraf ernaast zijn gestorven. Ik zie Wouter zijn betrokken gezicht als hij voor het monument staat waar de schedels in liggen die zijn opgegraven. De kleur van de stikker geeft aan met welk martelwerktuig deze persoon om het leven is gekomen. Marjolein vind ik voor zich uit starend op een bankje.
The Killing Fields
Phnom Penh & Omgeving…
Natuurlijk heeft Phnom Penh meer te bieden dan alleen ellende. Marjolein is aangekomen, dus bekijken we tempels en musea; fietsen over Silk Island, langs grazende koeien, spelende kinderen, wevende vrouwen; eten noodles als ontbijt en drinken de nodige cocktails tijdens happy hour en nog ver daarna.
Ha, die heilige koe met die gele parasol! Hardop lachen hier op de office. En Stel wat is je haar blond! En Marjo, wat staat reizen je goed! Mooierds 🙂 Oh ja, en Wouter, wat maak je mooie foto’s!
Killing Fields lijken me heel heftig. Heb je het boek van de Banyang tree gekregen? Geeft een heel mooi beeld van die tijd, gruwelijk, maar mooi. Blij dat er ook nog noodles en tuktuks en cocktails zijn. Voor jullie, maar vooral ook voor de Cambodianen. Iets met toekomst en vooruit kijken.
En dat doe ik ook! Geniet ervan en ik sta klaar als jullie, één voor één, weer terugkomen, met glimlach en wijn 🙂
Kussen!