Het stukje Vietnam wat de Fransen graag wilden houden, waar een ‘Eifeltoren’ gebouwd is, de huizen in Franse stijl worden gebouwd en je op iedere hoek een baguette kan kopen.
Da Lat, het Parijs van Vietnam.
Geld groeit hier op de velden vertelt onze gastheer Huan, als hij ons meeneemt voor een wandeling; beetje water geven hier en daar, wat onkruid weg plukken is het enige wat je hoeft te doen. Verschillende groenten, kleurrijke bloemen en koffiebonen groeien als kool op de vulkanische bodem in deze streek. Koop een wezel bij dit laatste product en je kan je prijzen verdubbelen als de koffie eenmaal is uitgepoept, pellen is verleden tijd. Vol trots vertelt Huan verder over dit deel van Vietnam, waar armoede verleden tijd is, na jaren van hard werken door zijn generatie. En dat is te zien, bijna iedereen woont in een betonnen woning. Na het communisme heeft elke familie een stukje grond terug gekregen, door de vruchtbaarheid wordt er dus veel verbouwd. En met de snelst groeiende stad (Ho Chi Minh) verderop is er voldoende vraag voor elk product dat verbouwd wordt.
Na het boeren en tien jaar als reisbegeleider te hebben gewerkt, is Huan zijn homestay begonnen. Zes kamers in zijn huis worden als wij komen permanent bezet, enkele gasten worden doorverwezen naar het hotel van zijn oom, maar blijf vooral lekker eten. Huan’s zus Kim staat elke namiddag ‘bevelen’ uit te delen naar de gasten die meehelpen met het koken. Wortels moeten kleiner, de loempia’s strakker, de (vele) knoflooktenen mogen heel blijven. Na het gezamenlijk diner met familie en gasten wordt er een kampvuurtje gemaakt en biertjes gehaald in het nabije winkeltje die meeprofiteert van het succes van deze guesthouse. Bij het vuur vertelt Huan over de oorlog en de roerige geschiedenis die Vietnam heeft gehad. Ik zie een licht gekleurd beeld terwijl hij vertelt. Zo is Amerika vergeven na een geld bedrag te hebben over gemaakt, maar is Cambodia nog steeds schuldig aan de moorden van de Khmer Rouge. Maar zo zal iedereen van zijn eigen versie van de geschiedenis hebben… Al met al een warm nest.
Geen betere plek had ik kunnen uitzoeken om mijn primeur te maken in een Vietnamese ambulance en een hechting te halen in het plaatselijke ziekenhuis. Huan wijkt niet van onze zijde en ook ‘thuis’ worden we in de watten gelegd. Een weekje revalideren hier is geen straf!
Die kip! Dat hoedje! De ramptoerist uithangen bij je eigen vrouw! Nu al een fotoserie to remember 🙂 En het landschap ziet er ook heel mooi uit. XoXo